جزایر ژاپن از شمال تا جنوب بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر امتداد دارند. بنابراین، سبک‌های زندگی و آداب و رسوم مختلفی در این کشور وجود دارد. علاوه بر این، جزیره‌ی اصلی هونشو توسط رشته کوهی با ارتفاع بیش از ۱۰۰۰ متر به دو بخش ساحل اقیانوس آرام و ساحل دریای ژاپن تقسیم می‌شود. این امر نیز منجر به تفاوت‌ها در سبک زندگی و آداب و رسوم مردم این کشور شده است.
بنابراین، فرهنگ‌های مختلف مانند غذا و نوشیدنی، مراسمات، جشن‌ها و سرگرمی‌های مردمی بر اساس آب و هوای دشت‌ها، شهرها، کوه‌ها و ساحل‌ها توسعه یافته‌اند. از آنجا که تقریباً هیچ تأثیر تاریخی از سیاست و دین وجود نداشته است، فرهنگ‌های هر جامعه‌ی محلی کوچک به خوبی حفظ شده‌اند.
با وجود این سابقه، تلاش برای تولید ساکی به تدریج تکامل یافته است. به عنوان مثال، در دوران باستان، مردم هر منطقه معمولاً ساکی را پس از تقدیم آن به خدایان شینتو در جشنواره‌ها و مراسم مختلف می‌نوشیدند. ساکی اصلی به نام دوبوروکو (ساکی تصفیه نشده) شناخته می‌شد. با این حال، چنین سنتی امروزه تقریبا از بین رفته است.
ساکی‌های باستانی‌تر مانند کوشینوکامی-نو-ساکی (ساکی ساخته شده از برنج یا غلات دیگر) و شیتوگی-ساکی (ساکی ساخته شده از برنج پودر شده) ثبت شده‌اند اما جزئیات آنها به طور دقیق شناخته نشده است.
سِیشو (ساکی تصفیه شده) نماد ساکی امروزی است. تاریخ این نوشیدنی در مناطق شهری به دوره‌ی ادو (قرن ۱۷ تا ۱۹) بازمی‌گردد. با این حال، در روستاها و با توسعه‌ی کشاورزی و ماهیگیری، این نوشیدنی پس از دوره‌ی میجی (قرن ۱۹ تا ۲۰) با پیشرفت تکنیک‌های مختلف تولید می‌شد.
ساکی امروزی با استانداردهای بالایی از طعم تولید می‌شود و به راحتی در دسترس است. با این حال، این استانداردسازی لزوماً به معنای کاهش جنبه‌های فرهنگی ساکی نیست. ارتباطات بین مراسمات و ساکی، پیش‌غذاها و ساکی و ظروف و ساکی، سنت منحصر به فرد ژاپنی را انتقال می‌دهند، اگرچه تفاوت‌های بین مناطق مشهود است. با تلاش برای دستیابی به طعم عالی و بازگو کردن تاریخ ساکی، امیدواریم بتوانیم این بخش از فرهنگ ژاپنی را شما منتقل کنیم.
تاریخ ساکی
ساکی از برنج ساخته می‌شود. در ژاپن، ساکی از زمان‌های قدیم مصرف می‌شده است. البته، این دقیقاً همان ساکی‌ای نیست که امروزه داریم. تکنیک تولید ساکی با گذشت زمان تا به امروز پیشرفت‌های مختلفی کرده است. با توجه به اینکه برنج، ماده‌ی مشترک غذای اصلی ژاپنی‌ها و ساکی است، تاریخ مصرف ساکی به حدود ۲ هزار سال پیش باز می‌گردد.
تولید ساکی یک فرآیند پیچیده است. ابتدا نشاسته‌ی برنج باید به قند تبدیل شود. سپس قند توسط کوبو (مخمر) به الکل تبدیل می‌شود. روش فعلی و تثبیت‌شده‌ی تبدیل نشاسته به قند با استفاده از کوجی-کین (کپک آسپرژیلوس) انجام می‌شود، همان فرآیندی که از قرن چهارم تا به امروز در ژاپن رایج است. تا آن زمان، ساکی با روش‌هایی مانند کوشیکامی-ساکی (ساکی ساخته شده از برنج یا غلات دیگر که جویده می‌شود تا تخمیر را تقویت کند) تولید می‌شد.
در گذشته‌های دور، سازمانی به نام میکی-نو-تسوکاسا (دفتر تولید ساکی) توسط دادگاه سلطنتی تأسیس شد و شروع به تولید ساکی برای مراسمات دوره‌ی هیان (قرن هشتم تا دوازدهم) کرد. در دوره‌ی موروماچی (قرن پانزدهم)، صدها فروشگاه کوچک تولید ساکی در کیوتو تأسیس شدند و ساکی به شکل مرتب در طول سال تولید می‌شد. در همان زمان، تولیدکنندگان سوبوشو، ساکی تولید شده در معابد نارا و سایر مکان‌ها، تکنیک‌های تولید ساکی را توسعه دادند.
از آن زمان، توسعه‌ی فنی با کیفیتی ثابت پیشرفت کرده است و از اواسط دوره‌ی ادو (حدود قرن ۱۸)، تکنیک تولید ساکی تثبیت شده و مشابه تکنیکی است که امروزه استفاده می‌شود.
ابتدا، کوجی-کین (کپک آسپرژیلوس) با دقت روی برنج بخارپز پرورش داده می‌شود تا کومه‌کوجی (برنج مالت شده) تولید کند. سپس، به کومه‌کوجی، برنج بخارپز و آب اضافه می‌شود تا عملیات تخمیر آغاز شده و شوبو (خمیر مخمر) ساخته شود. پس از آن، تخمیر با روشی به نام دانجیکومی (فرآیند تخمیر سه مرحله‌ای) با اضافه کردن سه بار برنج بخارپز، کومه‌کوجی و آب تقویت می‌شود. پس از تخمیر، ساکی فیلتر شده و در دمای پایین پاستوریزه می‌شود و سپس ذخیره شده تا به عمل بیاید. این روش تولید به مهارت‌های خاص و پیچیده‌ای نیاز دارد.
تمرکز تولید ساکی عموماً در بهترین فصل، زمستان، رایج است. توسعه‌های فنی منجر به ایجاد گروه حرفه‌ای ویژه تولید ساکی متشکل از توجی (سرآشپز تولید ساکی) و کورابیتو (کارگر کارخانه تولید ساکی) شد. عمدتاً کارگران مهاجر از روستاهای مختلف این گروه حرفه‌ای را تشکیل می‌دادند.
بعدترها کشف شد که کیفیت آب استفاده شده در تولید ساکی بر تولید آن تأثیر دارد. پیشرفت در پرورش برنج، علم تولید ساکی و تأسیسات تولیدی پس از دوره‌ی میجی (قرن ۱۹ تا ۲۰)، که آغاز ژاپن مدرن بود، باعث تثبیت فرآیند مدرن تولید ساکی شد. با این حال، مهارت مورد نیاز در فرآیند تخمیر چندگانه‌ی موازی، که نشاسته‌ی برنج را با کوجی-کین (کپک آسپرژیلوس) به قند تبدیل می‌کند و قند را با قدرت کوبو (مخمر) به الکل تبدیل می‌کند، حتی امروز هم تغییر نکرده است. با این روش، خطر فاسدشدن کمتر شده و میزان الکل نسبت به جداگانه تبدیل کردن نشاسته به قند و سپس تخمیر کردن آن، بالاتر می‌شود.
مردم ژاپن عاشق طبیعت هستند. متن شکوفه‌های گیلاس ساکورا: نداگران بهار را بخوانید تا از علاقه‌ی ژاپنی‌ها به طبیعت بیشتر مطلع شوید.
ساکی‌های مختلفی که در اقلیم ژاپن تولید می‌شوند
ژاپن که در بخش شمال شرقی قاره‌ی اوراسیا واقع شده، کشوری جزیره‌ای به شکل قوسی بلند است که توسط کورشینو (جریان گرم) جریان‌یافته از جنوب به شمال و او‌یاشیو (جریان سرد) جریان‌یافته از شمال به جنوب غربی احاطه شده است. آب و هوا از شمال به جنوب و از سمت اقیانوس آرام تا سمت دریای ژاپن بسیار متفاوت است. ژاپن همچنین متعلق به منطقهای معتدل است و چهار فصل را تجربه می‌کند. با این حال، به دلیل رشته کوه مرکزی که مجمع الجزایر را تقسیم می‌کند، ویژگی آب و هوا، حتی در یک عرض جغرافیایی، از سمت اقیانوس آرام تا سمت دریای ژاپن کاملاً متفاوت است.
در نتیجه، محصولات کشاورزی و دریایی در هر منطقه بسیار متفاوت هستند. اگرچه امروزه غذاهای سراسر کشور در دسترس عموم قرار دارند، اما در گذشته ژاپنی‌ها عادت داشتند از غذاهای محلی با استفاده از دستور پخت محلی استفاده کنند. بنابراین، غذاهای سنتی ژاپنی در هر منطقه در طعم، چاشنی و روش‌های پخت متنوع هستند.
در نتیجه، هدف اصول تولید ساکی در بیش از ۱۰۰۰ کارخانه تولید ساکی در ژاپن، تطبیق ساکی با رژیم غذایی محلی است. به عنوان مثال، به دلیل زمستان‌های بسیار سرد، ماهی‌های قرمز زیادی از اقیانوس آرام، ماهی‌های سفید از دریای ستو و ماهی‌های چرب از دریای ژاپن صید می‌شوند. حفظ غذا در استان‌های داخلی توسعه یافت. علاوه بر این، برخی از کارخانه‌ها ساکی را برای ادو (توکیوی امروزی) تولید می‌کردند که در دوره‌ی ادو (قرن ۱۷ تا ۱۹) بزرگترین شهر مصرف‌کننده در جهان بود. تولید ساکی نسبت به سبک زندگی و رژیم غذایی هر منطقه توسعه یافت و به مرور پیشرفت کرد.
حتی اکنون، حساسیت فرهنگی ژاپنی‌ها به چهار فصل در نحوه‌ی مصرف ساکی منعکس می‌شود. هر فصل نوع خاصی از ساکی و روش متفاوتی برای نوشیدن آن را برای ما به ارمغان می‌آورد. در پاییز، ما هیائوروشی داریم که ساکی‌ای است که در تابستان به خوبی رسیده است؛ در زمستان تا اوایل بهار، شیبوری‌تاته (ساکی تازه) با طعم تازه؛ در تابستان گرم، ناهازاکی (ساکی غیر پاستوریزه)، که در یخچال خنک می‌شود. برخی ترجیح می‌دهند ساکی را سرد یا در دمای اتاق بنوشند که به آن هییا (ساکی گرم نشده) می‌گویند. از طرف دیگر، حتی امروزه، مردم ژاپن به شکلی سنتی، نوشیدن کانساکی (ساکی گرم شده) را از پاییز تا بهار ترجیح می‌دهند.
اخیراً، رویکرد فنی‌ای در تولید ساکی توسعه یافته است. روش‌های سنتی کیموتو و یاماهای با طعم ترش و غلیظ، و دایگینجو (نوشیدنی بسیار ویژه) با طعم میوه‌ای با استفاده از برنج بسیار صیقل داده شده و تولید در دمای پایین وجود دارد. اخیراً، ساکی گازدار نیز تولید می‌شود.
از همه مهم‌تر، کنترل کیفیت ساکی پس از حمل‌ونقل برای لذت بردن از طعم ظریف آن ضروری است. دلیل استفاده از بطری‌های قهوه‌ای ضد نور یا UV-cut برای ظروف ساکی، کاهش نور خورشید، خطرناک‌ترین عامل برای حفظ ساکی است. برای نوشیدن ساکی خوشمزه، مهم است که آن را در مکانی خنک و تاریک نگهداری کنید.
سه دلیل برای اینکه ساکی با غذاهای ژاپنی ترکیب فوق‌العاده‌ای می‌شود
طعم متمایزی که از تولید ساکی حاصل می‌شود، اومامی یا طعم خوب و خوشمزه نام دارد. امروزه، ساکی با انواع مختلف غذاهای خوشمزه‌ی ژاپنی صرف می‌شود. با این حال، به طور سنتی، با یک پیش‌غذای ساده به نام ساکانا مصرف می‌شد. تنوع شرایط از شرق به غرب در ژاپن، تنوعی از طعم‌های مکمل ساکی محلی را به وجود آورده است.
ساکی با غذاهای شور تضاد خوبی دارد. زیرا تابستان‌های ژاپن گرم و مرطوب است و غذاهای دریایی شور به عنوان یک ماده نگهدارنده نسبت به غذاهای دودی تکامل یافته‌اند. بنابراین، بسیاری از پیش‌غذاهایی که با ساکی مصرف می‌شوند، دارای نمک زیادی هستند. شیوکارا (روده ماهی نمک‌سود شده و تخمیر شده) و نارسوشی نمونه‌هایی از این دست هستند. همچنین معمول بود که ساکی را فقط با نمک و میسو (خمیر سویای تخمیر شده) مصرف کنند. ویژگی اومامی ساکی با طعم شور این پیش‌غذاها بسیار دلچسب است.
ساکی مکمل غذاهای تخمیر شده است. تنوع مواد استفاده شده در غذاهای ژاپنی منجر به چاشنی‌های منحصر به فرد می‌شود. چاشنی‌های رایج مانند شویو (سس سویا)، میسو، کومسو (سرکه برنج) و میرین (ساکی شیرین برای پخت و پز) همه با استفاده از کوجی (برنج مالت شده) تخمیر می‌شوند. به ویژه، شویو و میسو، مانند ساکی، در هر منطقه به طور منحصر به فرد توسعه یافته‌اند و به طعم اصلی غذاهای محلی تبدیل شده‌اند. استفاده‌ی غالب از غذاهای تخمیر شده و تقریباً عدم استفاده از روغن‌ها و چربی‌ها، ویژگی‌های «واشوکو: فرهنگ‌های غذایی سنتی ژاپنی» هستند که در فهرست میراث فرهنگی یونسکو ذکر شده‌اند.
ساکی در دستور پخت و پز خوب عمل می‌کند. تنوع ماهی‌ها که ژاپنی‌ها ترجیح می‌دهند بخورند، غنی از مواد معدنی و کلسیم است، بیش از غذاهای غربی. ساکی با این طعم‌ها فوق‌العاده می‌شود. علاوه بر این، برای از بین بردن بوی ماهی خام نیز گزینه‌ی مناسبی است. بنابراین، ساکی اغلب نه تنها به عنوان نوشیدنی، بلکه به عنوان یک ماده‌ی آشپزی نیز استفاده می‌شود.
طعم خوب و تنوع ویژگی‌های ساکی امروزی نه تنها در طیف گسترده‌ای از غذاهای ژاپنی محبوب شده است، بلکه با غذاها و ذائقه‌های بین‌المللی از جمله گوشت‌های چرب نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ساکی با مراسمات سنتی پیوند عمیقی دارد
شینتو یک سیستم اعتقادی چند خدایی مبتنی بر طبیعت و پرستش نیاکان است. به همین ترتیب، خدایان مختلف شینتو در سراسر ژاپن وجود دارند. بر اساس فرهنگ کشاورزی، ژاپن در شمالی‌ترین مکان ممکن در جهان برنج کشت می‌کند. برنج تولید شده در این شرایط آب و هوایی سخت، به ارزشمندترین غذا برای ژاپنی‌ها تبدیل شده است. در روزگاران قدیم، برای قدردانی از برداشت خوب برنج، سنت تقدیم ساکی به خدایان وجود داشت. غذاها و ساکی‌های تقدیم‌شده به خدایان، شینسن نامیده می‌شوند. اگرچه برای هر منطقه قربانی‌های مختلفی وجود دارد، اما موارد ضروری عبارتند از: میکی (ساکی ساخته شده از برنج تخمیر شده)، میکه (برنج شسته شده یا برنج سفید پخته شده) و میکاکامی (کیک برنج گرد ساخته شده از برنج بخارپز کوبیده شده).
امروزه، مردم ژاپن برنج را در طول سال به عنوان غذای اصلی مصرف می‌کنند. با این حال، در گذشته، مردم از کاتمشی، برنجی مخلوط با محصولات زراعی مانند ارزن به عنوان غذای اصلی استفاده می‌کردند و فقط در روزهای گرامی مانند مراسم، برنج خالص می‌خوردند. نوشیدن ساکی با خدایان و تقدیم هدایا به آنها در روزهای جشن، سنت‌هایی هستند که حتی امروزه نیز حفظ شده‌اند.
به عنوان مثال، مراسم جیچینسای، برای ساخت ساختمان‌های جدید، با پاشیدن ساکی بر روی ملک و تقدیم آن به مالکان انجام می‌شود. علاوه بر این، ژاپن چهار فصل متمایز را با مراسم سِکّو جشن می‌گیرد که در نقطه عطف هر فصل انجام می‌شود. اگرچه در سال‌های اخیر این مراسم ساده‌تر برگزار می‌شود، اما قبلاً رسم بود که گلبرگ‌ها را روی ساکی شناور می‌کردند، گل‌ها را تحسین می‌کردند و ساکی می‌نوشیدند. به عنوان مثال، ساکی هلو در مارس، ساکی شمشاد در مه و ساکی گل داودی در سپتامبر. مردم آن را می‌نوشند تا ارواح شیطانی را دور کنند و آرزوی زندگی طولانی کنند. همچنین، در روز سال نو، سنتی وجود دارد که مردم با نوشیدن ساکی به نام توسو، مخلوطی از حدود ده نوع گیاه مخلوط با سِیشو (ساکی تصفیه شده)، برای سال جدید آرزوی صلح می‌کنند. ژاپنی‌ها همانطور که فصل‌ها می‌گذرند، با جشن گرفتن با ساکی و تقویت روابط اکنون و همیشه، این رویدادها را گرامی می‌دارند.
یک نوشیدنی مهم دیگر برای مردم ژاپن، چای است. متن چای ژاپنی؛ فرهنگ جاودان شرق را بخوانید.
ساکی یک امر ضروری برای پیوندهای اجتماعی است
از زمان‌های قدیم، ژاپنی‌ها از ساکی به عنوان راهی برای ایجاد و تقویت پیوندهای اجتماعی استفاده کرده‌اند. ساکازوکیگوتو مراسمی برای تبادل فنجان‌های ساکی است. سان-سان-کودو محبوب‌ترین نوع مراسم است. پس از ریختن ساکی، هر نفر سه جرعه ساکی از هر یک از سه نوع فنجان می‌نوشد: بزرگ، متوسط و کوچک. نوشیدن سه مرتبه‌ای مهم است زیرا عدد سه خوش‌شانس تلقی می‌شود. به ویژه در مراسم عروسی، سان-سان-کودو معمولاً در هنگام انجام مراسم ازدواج در مقابل خدایان شینتو انجام می‌شود.
در خارج از عروسی‌ها، یک رسم به نام کاتامه-نو-ساکازوکی (مراسم تبادل فنجان‌های ساکی به عنوان تعهد دوستی) زمانی استفاده می‌شود که افرادی بدون رابطه خونی برادران قسم‌خورده یا والد و فرزند شوند. عبارت «تبادل فنجان‌های ساکی» معنایی مشابه «قرارداد» در جوامع غربی دارد. عبارات «نوشیدن ساکی با هم» و «خوردن از یک ظرف» به معنای روابط نزدیک‌تر بدون هیچ قرارداد خاصی هستند.
در ضیافت‌های ژاپنی امروزی، ما اغلب عبارت‌هایی مانند «بیایید امروز تشریفات را کنار بگذاریم و خودمان را در خانه احساس کنیم» می‌شنویم. این بدان معنی است که هیچ تمایزی بین موقعیت‌های اجتماعی برای توسعه‌ی روابط وجود ندارد. معمولاً برگزارکنندگان و مهمانان در ابتدای ضیافت، سخنرانی افتتاحیه را برای پیشنهاد ریکو (مراسم رسمی) به عمل آورده و پس از آن می‌گویند «کامپای». کامپای به معنای خالی کردن یک لیوان و همان «سلامتی» در فرهنگ ایرانی است. این یک کلمه‌ی ژاپنی است که نه تنها برای بیان یک ریکو، بلکه برای بیان احساس پیوند و دوستی نیز استفاده می‌شود. پس از این ریکو، مردم شروع به بوریکو، یک مهمانی غیررسمی می‌کنند. عبارت «آرزوی موفقیت و رونق مستمر برای شما...» معمولاً برای پیشنهاد یک ریکو کامپای استفاده می‌شود.
کلمه‌ی کینن به معنای «دعا کردن به خدایان» است. به طور خلاصه، مراسم سنتی اصلی ساکازوکیگوتو (مراسم تبادل فنجان‌های ساکی) در عمل ریکو و کامپای، به عنوان یک تأیید ساده با هدف گردهمایی دوستان شناخته شده است. بنابراین، ما با ساکی یک کامپای انجام می‌دهیم تا به خدایان دعا کنیم.
در ابتدا، رایج بود که مردم ساکی را نه تنها برای مناسبت‌های خوش‌یمن، بلکه برای مراسم خاکسپاری و خدمات بودایی نیز می‌نوشیدند. مردم برای خداحافظی و یادآوری درگذشتگان، ساکی می‌نوشیدند. برای احساسات مهم در زندگی ژاپنی، ساکی ضروری است.
فرهنگ تبادل هدیه به همراه ساکی
از زمان‌های قدیم، مردم تبادل ساکی به عنوان هدیه را یک امر سنتی و عرف می‌دانستند. همانطور که قبل از این ذکر کردیم، ساکی به عنوان یک هدیه تقدیم خدایان می‌شد.
مردم ساکی را به عنوان هدیه‌ی جشن سال نو و در جشنواره‌ها با گفتن عباراتی مانند «این را به خدایان شینتو تقدیم می‌کنیم» یا «این را به بودا تقدیم می‌کنیم» می‌آورند. پس از تقدیم ساکی به خدایان، مردم با اوساگاری، مصرف ساکی با خدایان، مراسم را شروع می‌کردند. بنابراین، ساکی به عنوان هدیه در روزهای جشن ضروری است.
همچنین از زمان‌های قدیم، ساکی به عنوان بیان همدردی و تسلیت استفاده می‌شده است. دادن ساکی به عنوان ابراز همدردی در موارد آتش‌سوزی و بلایا بسیار مهم بود. همسایگان معمولاً برای کمک به پاکسازی آوار آتش‌سوزی و بلایا کمک می‌کردند. همچنین رسم بود که ساکی را برای تشویق احساسات خوب و بازگرداندن شانس خوب بیاورند. به این ترتیب، رسم آوردن ساکی به عنوان ابراز همدردی پس از آتش‌سوزی و حوادث امری تثبیت‌شده در ژاپن است.
هدایای منحصر به فرد ژاپنی دیگری به نام او-چوژن در تابستان و او-سئیبو در پایان سال وجود دارد. اینها هدایایی از یک نفر به دیگری برای ابراز قدردانی از کمک آنها هستند. رسم هدیه دادن او-چوژن و او-سئیبو در دوره ادو (قرن ۱۷ تا ۱۹) آغاز شد، زمانی که زیردستان به عنوان نشانه قدردانی خود، هدایایی به سرپرستان می‌دادند. در عوض، سرپرستان هدیه‌ای به ارزش دو برابر به نام باییگاوشی می‌دادند. اندکی بعد، این رسم صرف نظر از رتبه‌ی اجتماعی به محبوبیت رسید. هدیه‌ی اصلی هم چیزی نبود جز ساکی.
اگرچه جامعه‌ی مدرن تنوع بسیاری از اقلام مختلف برای هدیه دادن دارد، اما رسم هدیه دادن در مراسمات مذهبی، ابراز همدردی و او-چوژن و او-سئیبو در جامعه‌ی ژاپنی ریشه‌های عمیقی دارد. ساکی همچنان حضور خود را به عنوان یکی از اقلام اصلی هدیه در جامعه‌ی امروز نشان می‌دهد.
توسعه و توزیع ساکی در ژاپن
در ابتدا، ساکی در هر منطقهای از ژاپن به عنوان محصول محلی برای مصرف محلی تولید می‌شد. از اواخر دوره‌ی موروماچی (قرن ۱۶) تا اوایل دوره‌ی ادو (قرن ۱۷)، صنعت تولید ساکی در منطقهی کینکا مانند نارا، فوشیمی و ایتامی متمرکز بود.
این تغییر در دوره‌ی ادو (قرن ۱۷ تا ۱۹) به دلیل حکومت ۳۰۰ ساله‌ی صلح‌آمیز شوگونات توکوگاوا و توسعه‌ی اقتصاد رخ داد. از آنجایی که جمعیت ادو (توکیوی امروزی)، مرکز سیاسی ژاپن، بیش از یک میلیون نفر بود، تقاضا برای ساکی در آنجا بسیار زیاد بود. علاوه بر این، شوگونات و دامنه‌های مرتبط، سیستم صدور مجوز تولید و فروش ساکی را به شدت کنترل می‌کردند.
نادای امروزی در استان هیوگو، بزرگترین منطقهی تولیدکننده ساکی، به عنوان بزرگترین تأمین‌کننده ساکی برای ادو شناخته می‌شد. در ابتدا، منطقهی کانسی تمرکز تکنیک‌های تولید ساکی را از دوره‌ی نارا (قرن هشتم) در اختیار داشت. همچنین، آب و هوای بسیار سرد زمستان برای تولید ساکی مناسب بود. علاوه بر این، عرضه فراوان آب سخت به نام میامیزو، مناسب برای تولید ساکی، در آنجا کشف شد.
از آنجایی که این منطقه در نزدیکی اوزاکا، مرکز اقتصاد کشور واقع شده بود، یک مسیر دریایی ویژه با استفاده از کشتی به نام تاروکایسن برای حمل ساکی به ادو تأسیس شد. اگرچه مسیرهای دریایی متعددی در اطراف مجمع الجزایر ژاپن وجود داشت، اما در طول دوره ادو، هدف اصلی حمل و نقل ساکی بود.
منطقهی عمده‌فروشی ساکی در ادو، شینکاوا، که به عنوان پایگاه تخلیه حمل و نقل در ادو تأسیس شده بود، به بزرگترین پایگاه توزیع ساکی در شرق ژاپن تبدیل شد. تولید ساکی در نادا برای مطابق شدن با ذائقه ساکنان شهری ادو توسعه یافت. بنابراین، نادا به عنوان نماینده‌ی تولید ساکی در ژاپن رشد کرد. به دلیل فراوانی حمل و نقل به ادو، ساکی به راحتی در دسترس جمعیت بود.
از آنجا که سیستم توزیع اصلی در دوره‌ی میجی (قرن ۱۹ تا ۲۰) از دریایی به ریلی تغییر کرد، چندین منطقهی تولید ساکی عمدتاً برای فروش خارج از منطقهی خود تأسیس شد: فوشیمی در استان کیوتو، سایجو در استان هیروشیما و جوجیما در استان فوکوکا.
امروزه، مردم می‌توانند ساکی‌های مختلف محلی را در سراسر ژاپن به دلیل توسعه‌ی سیستم‌های لجستیکی قابل اعتماد، به راحتی بنوشند. در حال حاضر، پربارترین مناطق تولید ساکی استان هیوگو، استان کیوتو، استان نیگاتا، استان سایتاما، استان آکیتا و استان آیشی هستند.
ژاپنی‌ها به همراه ساکی، غذاهای خوشمزه‌ای می‌خورند! برای کسب اطلاعات بیشتر در اینباره، متن فرهنگ غذایی ژاپن را بخوانید.
ساکی به عنوان نوشیدنی الکلی ملی ژاپن
در حال حاضر در ژاپن، مردم می‌توانند انواع مختلفی از نوشیدنی الکلی مانند آبجو، شراب و ویسکی را همراه با انواع غذاها از سراسر جهان بنوشند. برای ژاپنی‌ها مهم است که هنگام مصرف انواع مختلف غذا و نوشیدنی سنتی هر یک از این کشورها، زمینه‌های فرهنگی هر کشور را درک کرده و به آن احترام بگذارند.
اگرچه رژیم غذایی ژاپنی تغییرات زیادی کرده است، اما غذاهای سنتی ژاپنی و ساکی با دیدگاهی جدید دیده می‌شوند. در عین حال، اهمیت فرهنگی و تاریخی غذاهای ژاپنی و ساکی نیز توجه مردم را به خود جلب کرده است.
دلایل اینکه ساکی به عنوان «نوشیدنی الکلی ملی ژاپن» شناخته می‌شود عبارتند از: ساکی از برنج و آب ساخته می‌شود که نعمت‌های آب و هوای ژاپن هستند؛ تکنیک منحصر به فرد استفاده از کوجی-کین (کپک آسپرژیلوس) که در آب و هوای مطلوب ژاپن رشد می‌کند؛ ساکی از گذشته‌های دور حضور داشته و مردم در سراسر ژاپن آن را برای مدت طولانی مصرف کرده‌اند؛ ارتباط قوی آن با باورهای بومی ژاپنی، رویدادهای سالانه‌ی سنتی و سبک زندگی مردم؛ و اینکه ساکی در سراسر ژاپن تولید می‌شود.
بنابراین، گرامی داشتن «نوشیدنی الکلی ملی ژاپن» چیزی جز افتخار به فرهنگ ژاپنی نیست. البته، تعمیق درک متقابل با احترام به فرهنگ‌ها، تاریخ‌ها، غذاها و نوشیدنی‌های الکلی خارجی نیز مهم است. ساکی یا عرق ژاپنی در خارج از کشور به عنوان کلمه‌ی «ساکی» شناخته شده است. علاوه بر این، اخیراً کلماتی مانند گینجو (ساکی مخصوص) و جونمای (ساکی برنج خالص) نیز محبوب شده‌اند. در سال‌های اخیر، حجم صادرات ساکی به خارج از کشور به طور مطلوب افزایش یافته است. ژاپنی‌ها ساکی را به عنوان نماینده‌ی ژاپن، و به عبارت دیگر، «نوشیدنی الکلی ملی ژاپن» در خارج از کشور ترویج کرده‌اند.
کانال یوتیوب ما را سابسکرایب کنید:
