در روزهای دور ژاپن، زمانی که بین ایالت‌ها و استان‌ها جنگ درمی‌گرفت، شمشیر و شمشیرزنان به طورِ مرتب مورد آزمایش قرار می‌گرفتند، و آن‌هایی که درجه‌ی لازم را کسب نمی‌کردند، به کنار گذاشته می‌شدند. زندگی، ناگوار و غالبا وحشی و درنده‌خوی بود، و مردان با قدرت بازو و تیزیِ شمشیرشان می‌زیستند. پس از نبرد سِکیگاهارا در سال 1600، روزگار به شکلی دراماتیک به نفع سامورایی‌ها تغییر کرد. دهه‌ها بعد در زمان صلح، آن‌ها از جنگجوهایی تمام‌وقت تبدیل به انسان‌هایی محترم و خردمند و در بعضی موارد فاسد شدند.
جُفتِ شمشیرهای «دایشو» به عنوان نشانه‌ای از مقام و در کارِ صیانتِ جان بود. زینت و آرایش نیز از آیتم‌های ضروری برای اجرای نقش سامورایی به عنوانِ خدمت‌کارِ وفادارِ استاد خویش بود. با این حال، در برخی قبایل، راه و روشِ شمشیر با قدرت باقی ماند و سنت‌های کهن با وسواس رعایت می‌شد. بنابراین تکنیک‌های میدان جنگ و تستِ برش، هر دو بر اهدافی که بدن انسان را شبیه‌سازی کنند تمرین می‌شدند. برای مثال بامبو و تاتامی خیسانده‌شده که نسخه‌ای از استخوان و گوشت پوشیده بر آن را بازسازی می‌کنند و همچنین در موارد خاص، بدنِ واقعی افرادی که اعدام شده‌اند. به این ترتیب، کیفیتِ تعلیمِ افراد و سلاح‌ها حفظ شد، و رازهای قدیمی که به قیمت زندگی و بدنِ نسل‌های گذشته تمام شده بود، پایان نیافت بلکه دست‌نخورده نگهداری شد و به سامورایی‌ها انتقال یافت. تست و آزمایشِ یک شمشیر امری جدی بود که عموما متخصصین برای انجام آن به کار گرفته می‌شدند. بدن‌هایی که بنا بر استفاده از آن‌ها بود، باید به دقت مورد موشکافی قرار می‌گرفتند تا عاری از هرگونه بیماری باشند. زیرا باورها بر این بود که این خلوصِ شمشیر را از بین خواهد بُرد. همچنین عملیاتِ تستِ برش بر بدن سامورایی‌ها و کشیش‌ها یک تابو بود.
شمشیرهایی که تست برش را با موفقیت به پایان می‌رساندند، با جزئیات برش و نام شمشیرزن علامت‌گذاری و ثبت می‌شدند. مسلم است که جدا از کیفیت تیغه و شمشیر، اگر که تکنیکِ شمشیرزن ناکارآمد باشد، برش موفقیت‌آمیز نخواهد بود و در نتیجه تیغه نیز دچار آسیب‌های اساسی شامل خم‌شدن یا حتی ورقه‌ورقه‌شدن خواهد شد. به همین دلیل است که عملیاتِ برشِ حقیقی حتی برای شمشیرزنِ مدرن نیز بسیار حیاتی و مهم است. بدونِ آن، هیچ‌کدام از موارد فیزیکی (موضع، برش، نیرو) و ذهنی (روح، عزیمت، استقرار) در شمشیرزنی را نمی‌توان آموخت یا ارزیابی کرد. قدرت، سرعت و تکنیکِ عالی کافی نیست؛ شمشیرزنِ فرهیخته باید به هنگام برش در حال تجربه‌ی آمیزشِ بدن، ذهن و روح باشد تا به درک کاملی از معنای شمشیرزنی برسد. مانند گفته‌ی موساشی میاموتو شمشیرزنی باید چنین باشد: «هنر و مهارتِ شکست‌دادنِ دشمن در نبرد و نه چیزی جز این.»
کارگاهِ بیگدلی، شبانه‌روز در تلاش است تا تیغه‌هایی با کیفیت تولید کند و آن‌ها را بر شمشیری شایسته که با جزئیات بر آن کار شده، سوار کند. تیغه‌هایی فولادین که به راستی تیز و بُرنده هستند و شما برای تمریناتِ تستِ برش می‌توانید به آن اعتنا کنید. البته با تمرینِ مداوم در این زمینه که هم شمشیر شما را از آسیب‌های احتمالی حفاظت کند و هم ورزیدگی لازم برای آن را مهیا کند. عملیاتِ تستِ برش که در ویدیو مشاهده می‌کنید، توسط شمشیرهای ساخته شده در کارگاه ما انجام شده تا بُرندگی، استحکام و ثباتِ آن‌ها را محک بزند.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه‌ی تامشیگیری و تستِ برش، به سایر نوشته های ما سر بزنید و همچنین برای آموختنِ مفاهیم و عملکردهای اساسیِ آن، به قسمت دهم از دوره‌ی شمشیرزنیِ سامورایی در بخش ویدئوها مراجعه کنید.
