علاقه به شمشیرِ ژاپنی، صدها سال است که دانشجویان و مجموعه‌دارانِ هنر مجسمه‌سازی و متالورژی را به خود مشغول داشته. اولین وقایع‌نگارهای ژاپنی که مدعی توصیف آغاز تمدن ژاپن هستند، از شمشیری جادویی سخن می‌گویند که به وسیله‌ی خدای سوسانو از دُمِ اژدها کنده شد. شمشیر به همراه جواهر و آینه، همچنان یکی از سه آیتم مقدس سلطنتی محسوب می‌شود. با این شروع افسانه‌ای، تاریخ شمشیر و تزئینات آن، با آگاهی فزاینده‌‌ی نسل‌های آتی به وضوح روشن‌تر شده است.
بزرگ‌ترین قطعه‌ی اتصالات شمشیرهای ژاپنی تسوبا نام دارد. این صفحه‌ی فلزی معمولاً بین 2 تا 7 دهم سانتیمتر ضخامت و 6 تا 12 سانتیمتر قطر دارد. ساخت کلی تسوبا، به استثنای سبک‌های اولیه، برای هزار سال بدون تغییر باقی ماند. اگرچه فرم آن ممکن است گرد، بیضی، مربع، چندوجهی یا نامنظم باشد و سطح آن جامد یا سوراخ‌شده به شکل سیلوئت. تسوبا به عنوان مهم‌ترین اتصالِ کاربردی عمل می‌کند و به دلیل اندازه و موقعیت مکانی آن، بیشترین اهمیت نمادین را دارد. تسوبا از دست محافظت می‌کند، به تعادل شمشیر کمک می‌کند و به هنگام به تن کردنِ شمشیر، قابل مشاهده‌ترین شیء تزئینی آن است. از آنجایی که سامورایی‌ها معمولاً جفت شمشیر دایشو را به تن می‌آویختند، نوع تسوباهای مورد استفاده به فعالیت روز بستگی داشت. برای مثال، می‌توان یک حفاظ آهنی را برای مبارزه و یک حفاظ فلزی بسیار تزئین‌شده را برای استفاده در دادگاه ترجیح داد، اگرچه این تفاوت‌ها تغییرناپذیر نبودند. سامورایی‌ها معمولاً چندین تسوبا و اتصالات همسان برای هر تیغه داشتند و آن‌ها را متناسب با حال‌وهوا یا مناسبت‌ها تغییر می‌دادند. از آنجایی که تسوبا به مدت چهارده قرن مورد استفاده بوده و توسط ماهرترین فلزکاران ساخته شده، امروزه میراثی غنی از آن‌ها وجود دارد و به پیروی از آن شمشیرهای امروزی نیز توجهی گسترده به این موضوع دارند.
