برخی‌ها آن را شمشیر غولی افسانه‌ای می‌دانند، و عده‌ای معتقدند از آسمان به زمین افتاده. به هر حال این شمشیر عجیب دل هر بازدید کننده‌ای را می رباید.
شمشیر شکوهمند Norimitsu Odachi در معبد کیبیتسو در استان اوکایامای ژاپن روی کاکه‌ی ویژه‌ی خود جلوه‌ای درخشان از هنر شمشیرسازی ژاپنی‌ست. طبق افسانه‌ها این شمشیر توسط یک جنگجوی غول پیکر آهنگری شده و خود وی نیز در نبردهایش آن را حمل کرده، اگر چه جز ابعاد این شمشیر هیچ اطلاعات مستند دیگری در جایی ثبت نشده و این موضوع همواره در ابهام قرار داشته. طول تیغه‌ی این شمشیر 3 متر و 77 سانتی متر و وزن آن 14 کیلو و نیم است.
سامورایی‌ها از ابتدای قرن دهم بخش مهمی از فرهنگ سرزمین ژاپن بودند. آنها جنگجویانی سرسخت بودند که برای حفاظت از قبایلشان سوگند می خوردند. یکی از موارد شهرت آنها انتخاب سلاحشان بود: شمشیر.
تیغه‌های بسیاری به دست شمشیرسازان ژاپنی ساخته شده که البته معروف‌ترینشان کاتاناها هستند. اما صحبت ما درباره‌ی تیغه‌ای کمتر شناخته شده است: اوداچی، که به معنای واقعی کلمه "شمشیر بزرگ" ترجمه می شود. به منظور طبقه بندی شدن به عنوان اوداچی طول تیغه می بایست سه شاکو (٩١ سانتی‌متر) باشد و نه کمتر. هر چند معدود نمونه های بلندتری مشاهده شده که طول آنها به دو متر رسیده است.
هدف اوداچی چه بود؟
اوداچی‌ها اهداف متفاوتی داشتند. در واقع برخی از آنها نمادین بودند و برای مراسم و به جهت تشریفات خاص حمل می شدند، برخی دیگر نیز در نبردهای مخصوص توسط پیاده نظام استفاده می شدند.
اوداچی ها برخی پیشکشی برای خدایان بودند تا حافظ مبارزان در نبرد باشد و برخی نقشی تشریفاتی همچون پرچم در میدان داشتند و ممکن بود پس از پیروزی در نبرد، شمشیر مذکور در معبدی قرار گیرد و نمادی از پیروزی باشد.
باور بر آن است که اوداچی‌ها سلاح انتخابی بسیاری از مبارزان در قرن چهاردهم و بخصوص دوران نانبوکو-چو بوده باشد. این باور توسط آثار ادبی ژاپنی پشتیبانی می شود. البته حمل اوداچی به عنوان سلاحی برای مبارزه ملاحظات خود را داشت و هر جنگجویی توانایی حمل آن را نداشت. به ندرت پیش آمده که مبارزی روی اسب اوداچی دست بگیرد و مبارزان پیاده نیز بر خلاف شمشیری چون کاتانا که آن را پهلوی خود در کمربند گره می‌زدند، اوداچی را در دست و یا پشت خود حمل میکردند. در دوران موروماچی سامورایی‌ها دستیارانی داشتند که در خارج کردن اوداچی از غلاف به آنها کمک کند.
طلوع و افول
آهنگری اوداچی کاری بسیار سخت است. طول بلند آنها هزینه‌ی ساخت و تکنیکهای عملیات حرارتی را پیچیده می کند. پرداخت آنها دشواری‌های بسیاری دارد. برخلاف اغلب تیغه های کوتاه که با دست روی سنگ صیقل جابجا می شوند، اوداچی می بایست از سقف آویزان شود و با احتیاط در موقعیت ایستاده قرار گیرد.
اوداچی‌ها پس از محاصره‌ی اوزاکا در سال ١۶١۵ رو به افول رفتند. پس از این محاصره که قبیله‌ی تویوتومی به کلی نابود شد، دولت جدید استفاده از شمشیرهای بیشتر از طولی معین را ممنوع کرد. در پی قانون جدید مبارزان از طول شمشیرها کاستند و بدین ترتیب اوداچی ها کمتر ساخته و استفاده شدند.
همه‌ی ما می دانیم که اگر چنین شمشیری صاحبی داشت که آن را به میدان مبارزه می برد، چالش‌های بسیار بزرگی سر راهش قرار داشتند که او را از مبارزه بازدارند. اگر فرهنگ افسانه‌ها و مردم محلی را نادیده بگیریم، به نظر می رسد این شمشیر یک نمونه‌ی تشریفاتی‌ست که توسط صنعتگری ماهر و هنرمندی خلاق آهنگری شده که هدفش علاوه بر زیبایی، نشان دادن هنر و مهارت خویش بوده است.
