طراح و سازنده ابزارهای رزمی و ورزشی. ایران- زنجان

17. Koiguchi - پوششِ دهانه یِ سایا (غلاف). این قسمت روی هاباکی سفت می‌شود و موجب اتصال صحیح غلاف به تیغه است. در گذشته این قسمت از جنس شاخ بوفالو ساخته می شد.



18. Sageo - بندی که روی غلاف بسته شده تا در مواقع لازم بتوان شمشیر را به کمربند یا سینه آویز یا همان سش گره زد.


19. Saya - غلاف شمشیر. در مواقعی که شمشیر استفاده نمی شود جهت حفاظت از تیغه و نیز افراد، در غلاف قرار می‌گیرد.


​​​​​​​
20. Kojiri - محافظِ نوکِ غلاف. برای تکیه دادن شمشیر به دیوار، محافظی از جنس شاخ بوفالو در قسمت انتهایی قرار می گرفت. از آنجایی که امروزه کمتر شاهد استفاده ی متعدد از سلاح هستیم، این قسمت روی اغلب شمشیرها وجود ندارد.

11. Mekugiana - سوراخ های روی دسته برای قرار گرفتن پین اتصال. تعداد این سوراخ ها بسته به نوع سلاح و تصمیم آهنگر متفاوت است.



12. Fuchi - درپوشِ تسوکا (دسته). فوچی علاوه بر زیبایی موجب زیبایی و یکدستی سلاح نیز می شود.
​​​​​​​

13. Tsuka-ito - بند پوشاننده‌ی روی تسوکا. جنس این بندها به طور سنتی از جنس ابریشم است، ولی امروزه از کتان و چرم نیز برای بستن بند استفاده می شود.


14. Samegawa - پوشش روی تسوکا (زیرِ بند). جنس این قسمت در گذشته از پوست سفره ماهی یا کوسه بود، ولی امروزه چرم و انواع دیگر به عنوان سامی-گاوا در نظر گرفته می شوند.

​​​​​​​
15. Menuki - زیورآلات روی تیغه. آهنگران برای ادای احترام به کسی که شمشیر را می گرفت، عروسک کوچکی را زیر بندهای تسوکا قرار می دادند.

16. Tsuba - تسوبا به منظور حفاظت از رسیدن شمشیر حریف به دست مبارز روی شمشیر قرار می گیرد. این قسمت در دوران ادوی ژاپن تغییرات فراوانی کرد و امروزه خود دارای ارزش هنری فراوانی می باشد.

​​شمشیرهای ژاپنی جزئیات فراوانی دارند. آنها بسیار دقیق طراحی شده‌اند و هر قسمت از سلاح نامگذاری شده است. این نامگذاری ها از آن جهت صورت گرفته که در مقاطع تاریخی متفاوت، آهنگران نیازهای مبارزان را مد نظر قرار می دادند. به همین دلیل نیز شاهد انواع شمشیر ژاپنی با تفاوت های خاص خود هستیم.
در این صفحه به منظور آشنایی بیشتر مخاطبان سعی کرده ایم به قسمتهایی از این سلاح اشاره کرده و تا حدودی به آنها بپردازیم.

1. Bohi - شیاری که جهت کاهش وزن تیغه روی سطح Sinogi-ji ایجاد می شود. پبش از دوران کاماکورا به دلیل عرض کمِ شمشیر، این شیار ایجاد نمی شد.


2. Mune - طرح پشت تیغه. این قسمت در چند مدل ساخته می شود و در زیر به آنها اشاره شده است.

5. Saki-Haba - عرض تیغه در کیساکی.


6. Sori - انحنای تیغه، بیشترین مقدار فاصله‌ی پشت شمشیر از خطی که نوک کیساکی را به هاماچی متصل می‌کند. هر چه مقدارِ سوری بیشتر باشد، انحنای تیغه بیشتر خواهد بود.


7. Moto-Haba - عرض تیغه در نزدیکی هاباکی.


8. Munemachi - شکاف شروعِ تیغه در مونه (پشتِ تیغه)


9. Hamachi - شکاف شروع تیغه در ها (لبه)


10. Nakago - قسمت دسته ی تیغه که در زیر تسوکا پنهان می شود. در این قسمت امضای سازنده و نوع شمشیر می تواند قرار بگیرد.

​​3. Ha - لبه‌ی تیز شمشیر ژاپنی. سختیِ تیغه در این قسمت بیشترین مقدار را دارد. هسته‌ی نرم‌تر نیز موجب انعطاف مناسب سلاح می شود.

​​​​​​​
4. Kissaki - نوک شمشیر ژاپنی. این قسمت در شکل های مختلفی ساخته می شد، که هرکدام در دوران خاصی محبوبیت بیشتری داشتند. امروزه کیساکی اغلب شمشیرهای ژاپنی از نوع چو-کیساکی می باشند. لغات "او" و "کو" در زبان ژاپنی برای طول بلند و کوتاه به کار می روند. طول "کو-کیساکی" از 3 سانتی‌متر تجاوز نمی‌کند، در حالی "چو-کیساکی" بین 4 تا 6 طول خواهد داشت. همچنین کیساکی بلند نیز طولی میان 7 تا 8 سانتی متر دارد. سایر انواع کیساکی با توجه به شکل آنها نامگذاری شده‌اند. هر کدام از انواع کیساکی در دوران هایی محبوبیت بیشتری داشتند و آهنگران نیز مطابق نیاز مبارز آن را می ساختند.

دیگر نوشتارها